Өндә түгел, төштә күрҙем уны:
яҙғы таңдың һыҙылып атҡанын,
көмөш сынйыр булып, теҙелешеп,
ҡыр ҡаҙҙары осоп ҡайтҡанын.
Ер йәм-йәшел ине, күк — зәп-зәңгәр.
Шундай яҡты, сыуаҡ яҙ ине,
ергә, күккә — төпһөҙ зәңгәрлеккә
баҡ та аҡылыңдан яҙ инде.
Шундай яҡты, сыуаҡ яҙ ине!
Ҡыр ҡаҙҙары осоп килә ине,
таң нурына мансып түштәрен…
Ниңә әле шул төш онотолмай,
онотолғанда башҡа төштәрем?
Ҡыр ҡаҙҙары осоп килеп төштө
тымыҡ күл буйына – таллыҡҡа.
– Һаумыһығыҙ, ҡаҙҙар! – тигән инем…
– Һаумы, яҡташ! – тигән тауышҡа
ышанмай ҙа торҙом.
Минең алда
ҡаҙҙар түгел ине, – һалдаттар.
Түштәрендә сыңлай миҙалдары,
шинелдәрен төрөп алғандар.
– Һаумы, туған! – тиҙәр. – Беҙҙе, – тиҙәр,
онотманымы әле яҡташтар?
Иҫләйҙәрме әле?
Беҙ бит, – тиҙәр, –
яуҙа үлеп ҡалған һалдаттар.
Ер уянған саҡта нисек итеп
йоҡлап ятмаҡ кәрәк ҡәберҙә!
Ҡыр ҡаҙҙары булып тыуған яҡҡа
ҡайтып төштөк бына хәҙер ҙә.
Тәбиғәттен уяу бер мәлендә
яҙ һайын беҙ шулай итәбеҙ:
һабан һөрөп киткән еребеҙҙе,
һаман көткән әсәләребеҙҙе,
балаларыбыҙҙы,
бисәләребеҙҙе
яҙ һайын бер күреп китәбеҙ.
Тик үҙҙәре генә күрмәй ҡала.
Күренәбеҙ бары төштә беҙ.
Төштә генә беҙгә, төштә генә
осрашырға хоҡуҡ бирелгән,
һәм бары тик ҡаҙҙар булып ҡына
ҡайталабыҙ осоп беҙ илгә.
һеҙҙән беҙгә бер ни кәрәк түгел,
тик шуға һеҙ ҡолаҡ һалығыҙ:
онотмағыҙ беҙҙе, онотмағыҙ!
Йышыраҡ беҙҙе иҫкә алығыҙ!
Ҡояшлы ла булыр көндәрегеҙ,
аяҙ күкте ҡаплар болот та.
Онотмағыҙ беҙҙе! Онотһағыҙ,
ҡайталмабыҙ ҡаҙҙар булып та.
Шулай тинеләр ҙә юғалдылар.
Ә бөгөн мин, бөгөн, таң ҡалып,
төштә түгел, өндә ҡарап торҙом
яҙғы таңдың һыҙылып атҡанын,
көмөш сынйыр булып, теҙелешеп,
ҡыр ҡаҙҙары осоп ҡайтҡанын… Рафаэль Сафин.